طی چند سال اخیر، علاوه بر اینکه تمامی برنامه‌های تولید فولاد تحت شعاع قرار گرفته، تولیدکنندگان نیز متحمل خسارت‌های سنگینی شدند که عواقب آن هر ساله نمود بیشتری پیدا می‌کند. قطعی برق، سالانه باعث از دست رفتن بیش از ۶ میلیون تن فولاد به ارزش تقریبی ۳ میلیارد دلار می‌شود.
تنها فولاد مبارکه در سال گذشته ۷۶۸ هزار تن و فولاد خوزستان ۵۴۰ هزار تن از تولید خود را از دست داده‌اند که رقم قابل توجهی است.
فولادسازان در حالی بخش عمده بار خاموشی‌ها را به دوش می‌کشند که از ۶۵ هزار مگاوات برق مصرفی کشور، تنها سهم ۴ هزار مگاواتی داشته و از این میزان نیز ۲ هزار مگاوات آن را خود تولید و تامین می‌کنند. در این میان، فولادسازان در حالی ملزم به احداث نیروگاه تا ظرفیت ۱۰ هزار مگاوات هستند که تعهدی برای تامین گاز این نیروگاه‌ها وجود ندارد.
ناترازی انرژی تبدیل به معادله‌ای شده که هر روز خسارت بیشتری به بار می‌آورد تا جائیکه معاونت معادن و فرآوری مواد وزارت صمت در نامه‌ای به وزیر خواستار بررسی هر چه سریع‌تر آن و برگزاری نشست‌های تخصصی با وزیر نیرو برای حل این معضل شده است.
در همین حال، قیمت انرژی که روزی مزیت نسبی برای سرمایه‌گذاری در این صنعت محسوب می‌شد، در بهمن ماه سال گذشته با افزایش دو برابری روبه‌رو شد که این رشد قیمت از ابتدای سال ۱۴۰۲ را نیز شامل می‌شد، موضوعی که اعتراض فولادسازان را در بر داشت و خواستار ابطلال این بخشنامه شدند. در نهایت مدیرعامل توانیر در نامه‌ای خطاب به شرکت‌های برق منطقه‌ای خواستار وصول هزینه‌های برق سال ۱۴۰۲ آن هم با نرخ‌های افزایش یافته به صورت تقسیط ۲۴ماهه شد.
با وجود این مشکلات باید دید اقدام عاجلی برای حل مشکل تامین پایدار انرژی صنعت فولاد می شود؟
